Pseudo-lsidorische decretalen, - een in de 9de eeuw ontstane verzameling van pauselijke decretalen, berucht door de daarin verwerkte vervalschingen. Zij zou teruggaan op een verzameling door Isidorus Hispalensis aangelegd en bewerkt door een overigens onbekenden Isidorus Mercator. Zij is vermeerderd met ongeveer 100 vervalschte decretalen, die tot in de 14de eeuw algemeen voor echt gegolden hebben en zeer hebben medegewerkt tot versterking van de geestelijke macht en het pauselijk gezag. Eerst de Maagdenburger Centuriën hebben de onechtheid ervan aangetoond: toen hadden zij hun werking al gedaan.
Thans worden zij ook door de R.-K. als onecht erkend. Zij zijn in Frankrijk ontstaan en verkondigen o. a. de stelling, dat de paus boven de synode staat, dat haar besluiten eerst door zijn bevestiging rechtsgeldigheid verkrijgen, dat alleen de paus een oecumenische synode bijeen mag roepen. Leeken mogen geen geestelijke, een lagere geestelijke niet een hoogeren in rang voor de rechtbank aanklagen. Een bisschop heeft steeds beroep op den paus, enz. Bedoeling van dit alles is, de Frankische kerk, inzonderheid de Frankische bisschoppen, geheel vrij te maken van den Staat, door de bevoegdheid van den paus aanzienlijk te versterken. Paus Nicolaas I heeft in 864 voor ’t eerst op deze decretalen een beroep gedaan.
