Polen (natuurkundig) - bij een permanenten magneet de punten, waarvan de magnetische werking schijnt uit te gaan. In werkelijkheid gaat deze werking uit van een deel van het oppervlak van den magneet; de polen zijn de aangrijpingspunten van de resultante van de zeer vele afzonderlijke magnetische krachten. De p. worden onderscheiden als Noordpool (deze wijst bij een draaibaar opgestelde magneetnaald in Noordelijke richting) en Zuidpool.
In een dergelijken zin spreekt men van de p. van een electromagneet; zijn deze naar elkaar toegekeerd, dan bevindt zich daartusschen een sterk magnetisch veld. Ook bij andere verschijnselen, waar de werkingen in twee punten gelijk en tegengesteld zijn, wordt gesproken van p. Bij een galvanisch element b.v. wordt de electrode, waar de stroom het element verlaat, de positieve p., de andere electrode de negatieve p. genoemd.
