Leich, - in de Duitsche letterkunde een bepaalde soort van gedichten, die bestaan uit verscheidene ongelijke, maar op zichzelf tweedeelige coupletten, en meestal voor koorgezang bestemd waren; hun inhoud kon zoowel van geestelijken als van wereldlijken aard zijn. — De naam stamt nog uit den Oud-Germ. tijd en werd ook toen blijkbaar voor liederen gebruikt, die in koor en begeleid door muziek en rhythmische bewegingen werden voorgedragen, want Gotisch laiks = dans. Omstr. het jaar 1000 ontstond in het klooster Sankt Gallen onder den invloed der Lat. Sequenzen de Lat. „leich”, die in de 12de eeuw door Duitsche geestelijke en wereldlijke dichters werd nagevolgd.
Vooral in de 12de tot 14de eeuw werd de leichvorm veel gebruikt. — Wolf, Über die Lais, Sequenzen und Leiche (1841) en vooral Wilh. Meyer, Fragmenta Burana (Berlin 1901), blz. 172 vgg.
