Kerkelijke zending - heeft men daar, waar de kerk sterk georganiseerd is, b.v. bij de Roomsche en de Gereformeerde kerken en reeds lang bij de Hernhutters, die wel het schoonste voorbeeld van een zendingsgemeente geven. De Prot. kerken waren aanvankelijk nalatig in de beoefening van de zending, zoodat deze een zaak van vereenigingen werd, vooral in den tijd van methodisme en piëtisme. Men liet de kerk er buiten en arbeidde voor het koninkrijk Gods. Zoo zijn ook in ons vaderland de zendingscorporaties ontstaan buiten de officiëele kerken om, al trekken ze hun baten en beste krachten daaruit.
De afvaardiging van zendelingen heeft niet plaats door de kerk, maar namens een partikuliere vereeniging en de handoplegging geschiedt, voorzooverre die niet bij het Ned. Zend. Gen. plaats heeft door de Indische Commissie, door een persoonlijke daad van predikanten, niet in opdracht der kerk. Hierover is het oordeel uitleenloopend. Sommigen bestrijden, anderen verdedigen dit op grond van Hand. 13 :1—3.
In deze eeuw wordt vooral in confessioneele kringen geijverd voor een meer k. z., waarvoor dan in het organisme der kerk een plaats moet worden gevonden. Na lang debat is men gekomen tot een compromis. De vereenigingen blijven met haar voorbereiding en ervaring de leiding van het zendingswerk behouden en zenden de zendelingen, maar verschillende classes of gemeenten arbeiden voor een bepaald overeengekomen arbeidsveld. Deze oplossing werkt aanvankelijk zeer gunstig, zoodat ettelijke classes van ons vaderland reeds een bepaalde taak op zich hebben genomen, waarvoor met ijver gearbeid wordt. —Vgl. voorts F. E. Daubanton, Prolegomena van Prot. Zendingswetenschap, 191.
