Hik

betekenis & definitie

Hik - Singultus, een eigenaardige, krampachtige wijze van inademing, die veroorzaakt wordt door plotselinge samentrekkingen van het middenrif, tengevolge waarvan de lucht met een scherp, hard geluid door de stemspleet stroomt. Deze middenrifskramp komt voor na overlading van of kouvatten op de maag en bij ontstekingen van het buikvlies, en kan verder het gevolg zijn van ongewone prikkeling der zenuwen van het middenrif, hetzij van hersenen of ruggemerg uit (als b.v. bij hysterie) of door reflexwerkingen. Het snikken, dat ook een soort hik is, berust eveneens op heftige samentrekkingen van het middenrif.