Heraclius

betekenis & definitie

Heraclius - keizer van het Oostersch-Romeinsche rijk, geboren 575, gestorven 641, landde in 610 met Afrikaansche troepen in Constantinopel, stortte den overweldiger Phocas van den troon en besteeg dien zelf; ontrukte aan den Perzischen koning Chosroës II, die geheel voor- Azië veroverd had, dit weder geheel (622—28), drong zelfs tot in het hart van het Perzische rijk door en sloot na Chosroës’ dood in 628 met diens zoon Siroës een vrede, waardoor de grenzen weder hersteld werden en hem het door de Perzen te Jeruzalem buitgemaakte heilige kruis van Christus weder werd teruggegeven (14 Sept., feestdag der Kruisverheffing). In de theologische twisten over de natuur van Christus zocht H. tusschen de orthodoxe partij en de monophysieten bemiddelend op te treden en vaardigde een geloofswet uit, dat niettegenstaande de twee naturen er toch slechts één wil in Christus was. Deze wet verwekte nieuwe scheuringen, welke H. tevergeefs door een nieuw edict in 638 zocht te beëindigen ; de aanhangers daarvan, de monotheleten, werden later veroordeeld, doch zijn in de Maronieten blijven bestaan.