Du camp (maxime)

betekenis & definitie

Du Camp (Maxime), Fr. letterkundige, geb te Parijs 1822, overl. te Baden-Baden 1894, nam deel aan den opstand van 1848, bereisde geheel Europa en het Oosten, richtte in 1851 het blad „Revue de Paris” op, dat echter na den aanslag van Orsini verboden werd, nam in 1860 deel aan de tochten van Garibaldi, en wijdde zich vervolgens geheel aan de letteren. Buitengewoon werkzaam, bezield met de ideeën van den nieuwen tijd, en aan deze steeds zijn stof ontleenende, trad hij op als dichter, romancier, socioloog, geschiedschrijver, werd medewerker aan verschillende Fr. tijdschriften, en lid der Ac. française (1880). Zijn voornaamste werken zijn: Souvenirs et paysages d'Orient (1848), le Livre posthume, Mémoires d'un suicidé (1853), en le Nil (1864), les Chants modernes (1865), en les Convictions (1858), gedichten: Les Beaux arts à l’Exposition universelle de 1855 (1855), En Hollande (1859), Paris, ses organes, ses fonctions et sa vie (1869—1875), les Convulsions de Paris (1878—1879), studiën over de Commune, Souvenirs littéraires (1882 —1883); la Charité privée à Paris (1886); Paris bienfaisant (1888); le Crépuscule (1893).