Domineesbaard - De apostelen en profeten evenals Jezus worden in de kunst met baarden voorgesteld. Calvijn en Melanchthon droegen er een, maar Luther bleef na zijn overgang het geschoren gelaat der Augustijner monniken behouden, uitgezonderd in den tijd, dat hij als jonker George fungeerde. Later eerst wilde men, dat de d. schitterde door afwezigheid, een overblijfsel van de verouderde dracht uit den pruikentijd, toen de mode meebracht, dat het mannengelaat geschoren was. Men ziet gaarne van predikanten, dat zij met een en ander eeuwen ten achteren zijn.
Een overgangsvorm van het baardelooze gelaat vormde een soort van schippersbaardje, waarbij de lippen rondom geschoren werden, wat voor doove menschen het verstaan van den spreker eenigszins vergemakkelijken kan. In vroegere eeuwen moest de rasuur, door de pausen Gregorius VII en Innocentius III bevolen, den priester geslachtloos doen schijnen, gelijk de tonsuur hem kenbaar maakte. In het Hervormde Nederland heeft de haartooi van den predikant voorheen ook al groote beroering opgeleverd. Men denke slechts aan de beruchte preek van J. Borstius, Het lange haar volgens 1 Kor. 11 : 14.
