Diamagnetische lichamen - zijn lichamen, waarvan de permeabiliteit kleiner dan de eenheid is. Dit heeft tengevolge, dat deze lichamen door een magneet worden afgestooten, doordat zich tegenover een magneetpool een gelijknamige pool vormt in het d. l. Dergelijke lichamen worden naar die plaatsen van een magnetisch veld gedreven, waar de magnetische kracht het kleinst is. De d. werkingen zijn zeer veel zwakker dan b. v. de werking, die ijzer in een magnetisch veld ondervindt. Het sterkst d. is het metaal bismuth.
Een staafje van dit metaal, horizontaal opgehangen tusschen de polen van een electromagneet, waarvan het veld eveneens horizontaal is, richt zich loodrecht op de veldrichting. — De d. eigenschappen kunnen worden verklaard door aan te nemen, dat bij het inbrengen van een d. l. in een magnetisch veld door inductiewerking in dat lichaam moleculaire stroompjes worden opgewekt. Deze zullen steeds zóó gericht zijn, dat de werking, die ze in het veld ondervinden, beantwoordt aan de d. eigenschappen. Tevens volgt uit deze wijze van beschouwing, dat het diamagnetisme niet van de temperatuur afhankelijk is, hetgeen ook in hoofdzaak in overeenstemming is met de ervaring. (Zie FERROMAGNETISCHE, PARAMAGNETISCHE LICHAMEN).
