Diagnostiek - de kunst van het stellen eener diagnose. De d. omvat allereerst de ondervraging van den lijder, de anamnese. Deze ondervraging betreft niet alleen de subjectieve verschijnselen van de oogenblikkelijke ziekte; doch evenzoo die naar allerlei omstandigheden, die voor de diagnose van waarde kunnen zijn, zooals vroeger doorgemaakte ziekten, algemeene gezondheidstoestand, de gezondheid van ouders en naaste familieleden, hygiënische verhoudingen, beroep (beroepsziekten!), enz. Al deze gegevens kunnen voor eene juiste diagnose van belang zijn.
Op de ondervraging volgt het onderzoek met de hulpmiddelen, die de geneeskunde kan verschaffen. Naast de beoordeeling van de huidkleur, gelaatsuitdrukking, houding, psyche, voedingstoestand, tong, pols, temperatuur, speelt het physisch en chemisch onderzoek een groote rol. Het physisch onderzoek bestaat, althans bij de meeste ziekten, uit betasten of palpatie, bekloppen of percussie en beluisteren of auscultatie van den patiënt, het chemisch onderzoek van de urine, de ontlasting, sputum, vochten, etter, enz. Naast deze hulpmiddelen kent de geneeskunde nog een groot aantal andere instrumenten, die in de handen van specialisten bij de diagnostiek van ziekten van bepaalde organen onmisbaar zijn. Men denke slechts aan het instrumentarium van den oog-, oor-, neus-, keel-, vrouwenarts, den chirurg en gynaecoloog, aan het Röntgenonderzoek, de electrocardiographie, het microscopisch, bacterieel onderzoek, enz., enz. Heeft de arts zich, dank zij zijn onderzoek, de kennis van de subjectieve en objectieve verschijnselen eigen gemaakt, dan dient soms nog uit meerdere mogelijkheden gekozen te worden. Voor deze differentiaal-d. is het vaak noodig, dat de ziekte eenigen tijd wordt waargenomen en het beloop ervan wordt aangeteekend. In het bijzonder bij de ziekten van het centrale zenuwstelsel kent men de topische d., dat is de bepaling van de plaats, die een ziektehaard inneemt.
