Diagenese

betekenis & definitie

Diagenese - (geologie), de verandering, die een bezinking na hare afzetting steeds ondergaat. Zij bestaat in omkristallisatie, onder de werking van het koolzuurhoudende zeewater, van kalkige bezinkingen, ontleding van bijgemengde organische stof, vorming van glaukoniet en samenballing van aanvankelijk gelijkmatig verdeelde stoffen tot knollen bijv. van koolzuren kalk (septariën in mergels), markasiet, pyriet, fosforiet, mangaanoxyde (in diepzeeslib). Ook de vastwording, de verkitting van de eerst los op elkaar liggende deeltjes tengevolge van de afzetting van nieuwe stof daartusschen, wordt tegenwoordig door de meeste schrijvers onder d. begrepen. Zij wordt sterk bevorderd door druk; terwijl vlakliggende, nooit gedrukte onderkambrische blauwe klei van Estland nog even plastisch is als ware zij zoo juist bezonken, zijn in West-Europa de veel jongere mesozoische bezinkingen reeds alle versteend.