Catharinus - (Ambrosius; familienaam Lancelottus Politus), theoloog, geb. 1487 te Siena, overleden te Napels; op 16-jarigen leeftijd doctor utr. jur., daarna 9 jaar aan de beroemdste universiteiten van Italië en Frankrijk, hierop professor in ’t burgerlijk recht te Siena, onder Leo X als consistoriaal-advocaat naar Rome ontboden. In 1517 trad hij te Florence in de Dominicanerorde. Nog gedurende zijn noviciaat schreef hij een apologie tegen Luther (1520), waarop in 1621 de Excusatio disputationis contra Lutherum ad universas ecclesias volgde. Zijn kritiek op de geschriften van Cajetanus bracht hem in verwikkeling met zijn Italiaansche ordebroeders; hij verliet daarom Italië en wendde zich naar Frankrijk, waar hij 10 jaar lang als schrijver werkzaam was (tot 1544).
Naar Italië teruggekeerd, nam hij 1546 en 1647 deel aan ’t Concilie van Trente. Hier geraakte hij in strijd met de voornaamste theologen van zijn orde, Cananza en Soto, die een aantal geschriften en verweerschriften deden ontstaan. Paulus III benoemde hem tot bisschop van Minori (1646), Julius III tot aartsbisschop van Conza (1552).
