Blokdruk - Het afdrukken van houtsneden, zooals zulks in de late middeleeuwen en zelfs nog na de uitvinding van het drukken met losse letterteekens in de 16e eeuw gewoonte was. De xylographie is vermoedelijk uit de Nederlanden afkomstig en van hieruit over Duitschland en andere landen verspreid. De houten platen werden zoodanig met het mes of de graveernaald bewerkt, dat òf de prenten diep in het hout werden gegroefd, òf de druklijnen en relief bleven staan en al wat daaromheen lag werd weggesneden. Meestal stelden deze gravuren heiligenbeelden of speelkaarten voor, waarbij soms de tekst (aflaten, spreuken enz.) in, om of onder de afbeeldingen in het blok zelf werd gesneden.
Later vormde men reeksen dezer prenten tot geheele boeken (zie BLOKBOEKEN). Over de met inkt bestreken houtsneden werd een bladpapier of perkament gelegd en daarover met een wrijfkussen (een met paardehaar bolvormig opgevuld en met leer overtrokken kussen op houten vlak met handvat) gewreven. Zoodoende kon het blad slechts aan ééne zijde worden bedrukt en werden voor boeken de onbedrukte zijden vaak tegen elkaar geplakt.
