Berengarius II

betekenis & definitie

Berengarius II - koning van Italië van 950 — 964, door zijne moeder kleinzoon van den vorige; volgde in 925 zijn vader op als Markgraaf van Ivrea; om zich voor de wraakzucht van den op hem fel verbit terden Hugo van Neder-Bourgondië, den oom van Villa, zijn gemalin, te beveiligen, vluchtte hij naar den Duitschen koning Otto I (940), met wiens hulp hij Hugo en diens zoon Lotharius van den troon zocht te berooven; na den dood van Lotharius (950) wilde hij diens 19-jarige weduwe Adelheid (zie ADELHEID DE HEILIGE) met zijn zoon Adal bert doen huwen, om daardoor de Bourgondiërs op zijn hand te krijgen; Adelheid weigerde dit en riep, toen B. pogingen deed haar te dwingen, de hulp van Otto I in, die in 951 zelf haar huwde en B., die zich met zijn zoon in 950 tot Koning van Italië had laten kronen, dwong Verona en Friaul aan hem af te staan en voor zijn overig gebied Duitschlands opperheerschappij te erkennen (952). Op B.’s pogingen om Midden-Italië te vermeesteren riep Paus Johannes XII den Duitschen Koning in 961 ten tweeden male naar Italië; B. werd ge vangen genomen (964) en gevankelijk naar Bam berg gevoerd, in welke stad hij in 966 stierf.