Berengarius I

betekenis & definitie

Berengarius I - Markgraaf van Friaul, Koning van Italië (888—924), Keizer sedert 916; zijne moe der Gisela was eene dochter van Lodewijk den Vrome; na den dood van Karel den Dikke werd hij door de Lombarden tot Koning uitgeroepen, doch hij vond een tegenstander in Guido van Spoleto en kon zich slechts in het N.O. handhaven; na Arnulf’s aftocht uit Italië verstond hij zich met Lambert, Guido’s zoon, over de heerschappij in Opper-Italië; na Lamberts plotselingen dood (898) kreeg hij kans op de heerschappij over geheel Italië; toen hij echter in 899 door de Magyaren verslagen werd, droeg de Lombardische adel de kroon van Italië op aan Koning Lodewijk III van Neder-Bourgon dië; B. voerde met genoemden vorst een verbit terden oorlog, maakte zich ten slotte van zijn per soon meester, deed hem de beide oogen uitsteken en zond hem zoo naar Arelate terug, maakte zich weer van het inmiddels verloren gebied mees ter en werd in 916 door Paus Johannes X te Rome gekroond. De Bourgondiërs keerden terug en brachten B. zeer in het nauw; bij Piacenza werd hij in 923 door Rudolf II van Opper-Bour gondië geheel verslagen, waarop hij de hulp der in zijn land zeer gehate Magyaren inriep en daardoor algemeene ontevredenheid wekte, waaruit allerlei samenzweringen ontstonden, tot hij ten slotte in 924 te Verona vermoord werd.