Baudelaire

betekenis & definitie

Baudelaire (Pierre Charles), geb. en gestorven te Parijs, 1821-1867. Zijn werken, alhoewel niet omvangrijk, nl. de vertaling van eenige „Tales” van Edgar Poë, een bundel gedichten, Les Fleurs du mal (1857) en een deel (Euvres posthumes et Correspondance inédite (1887), hebben grooten invloed uitgeoefend op de Fr. letterk. der laatste helft van de XlXe eeuw. Eén gedachte beheerscht zijn poëzie, die van den dood. Gewild griezelig, immoreel, ruw zijn zijn voorstellingen, maar zijn „satanisme’* wordt vaak uitgebeeld in onberispelijke, meesterlijke verzen, vol zeldzame symbolen. Hij wordt algemeen erkend als een groot kunstenaar. Uit zijn gedichten blijkt, dat twee zintuigen, het tastgevoel en de reuk, bij hem een buitengewone scherpte hebben bereikt. Door zijn lust in psychol. eigenaardigheden kan hij een voorlooper genoemd worden der analytische school, waartoe b.v. Bourget, Rod en Barrès behooren. Zijn „satanisme” vindt men terug bij Huysmans, zijn streven, om verscholen betrekkingen op te sporen tusschen bezielde en onbezielde wezens, bij de symbolisten. Zie: Spoelbergh de Lovenjoul, Etude bibliogr. sur les oeuvres de Ch. Baudelaire, in: Les Lundis d’un Chercheur, 1913; A. Séché et J. Bertaut, La vie anecdotique et pittoresque des grands écrivains, Ch. Baudelaire, 1910; P. Bourget, Essais de psychologie contemporaine, 1883; Cassagne, Versification et Métrique e Baudelaire, 1906.