prijs van de ene valuta uitgedrukt in een andere (wisselkoers), die bepaald wordt door het min of meer vrij spel van vraag en aanbod. Na de ongunstige ervaringen met zwevende of flexibele wisselkoersen tijdens de jaren dertig, werd in 1944 te Bretton Woods gekozen voor een systeem van vaste wisselkoersen.
In het begin van de jaren zeventig brokkelde het stelsel van vaste doch aanpasbare wisselkoersen in snel tempo af doordat de Amerikaanse dollar, de spil van het naoorlogse internationale betalingsverkeer, in sterke mate overgewaardeerd werd geacht en het voorwerp was van talrijke tegen de dollar gerichte speculatiegolven, terwijl ook devaluaties van de dollar geen rust opleverden. In 1973 besloot daarop de Groep van Tien over te gaan tot een stelsel van zwevende wisselkoersen. Een aantal lidstaten van de EG besloot bovendien onderling stabiele wisselkoersen te handhaven, het slangarrangement. Als men de schommelingen onder invloed van vraag en aanbod binnen bepaalde grenzen wil houden, blijft overheidsinterventie noodzakelijk.
