v. (-en), verzekering tegen de kosten van de medische behandeling, als onderdeel van het stelsel van de sociale verzekering.
(e) In Nederland vindt over het algemeen de verzekering voor normale ziektekosten plaats ingevolge de →Ziekenfondswet door aansluiting bij een ziekenfonds. Valt men niet onder deze wet, dan kan een particuliere verzekering worden gesloten. Voor ambtenaren gelden speciale regelingen. De bijzondere ziektekosten zijn voor de gehele bevolking verplicht verzekerd in de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). De AWBZ (14.12.1967, Stb. 617) is een raamwet en bevat een verplichte volksverzekering voor bijzondere, nader aan te geven ziektekosten, zoals verpleging in verpleeginrichtingen, langdurige (langer dan een jaar) ekenhuisverpleging, e.a. Het Verstrekkingenbesluit Bijzondere Ziektekostenverzekering van 9.5.1968, Stb. 239 bevat nadere regelingen terzake.
Voor loontrekkenden wordt de premie betaald door de werkgever. De wet wordt uitgevoerd door de ziekenfondsen, ziektekostenverzekeringsmaatschappijen en organen van publiekrechtelijke ziektekostenregelingen, die daartoe overeenkomsten sluiten met de personen en inrichtingen die de verstrekkingen kunnen verlenen. Het toezicht berust bij de Ziekenfondsraad. Het beroep is geregeld als bij de Ziekenfondswet. In België is de ziektekostenverzekering eveneens onderdeel van de →sociale verzekering. Uitkeringen geschieden zowel voor geneeskundige verzorging als voor ziekengeld, resp. invaliditeitsuitkeringen.
