(ww), Ned. wet van 9.9.1949 Stb. J 423 tot verplichte verzekering van werknemers tegen geldelijke gevolgen van onvrijwillige werkloosheid.
Er is sprake van onvrijwillige werkloosheid als de werkloosheid niet aan eigen toedoen is te wijten. Voorts moet niet op de werkgever de verplichting rusten het loon door te betalen. De Werkloosheidswet is een werknemersverzekering en wordt door de bedrijfsvereniging en het Algemeen Werkloosheidsfonds uitgevoerd. De werknemer heeft recht op een wachtgelduitkering en een werkloosheidsuitkering. Recht op werkloosheidsuitkering gaat in wanneer de werknemer òf in de periode van zes weken direct voorafgaande aan de werkloosheid op alle dagen als verzekerde heeft gewerkt, òf in de periode van 12 maanden aan de werkloosheid direct vooraf gaande op tenminste 65 dagen als verzekerde heeft gewerkt. Voor seizoenarbeiders en voor bepaalde door de Sociale Verzekeringsraad aangewezen categorieën van verzekerden gelden afwijkende regelingen.
De uitkering duurt maximaal 130 dagen, tenzij een wachtgelduitkering werd genoten. Zij bedraagt 80 % van het dagloon. De werkloze dient zich bij een gewestelijk arbeidsbureau als werkzoekende te laten inschrijven: passende arbeid moet hij accepteren. Zijn uitkering kan o.m. worden ingetrokken als hij zijn inschrijving bij het arbeidsbureau niet tijdig verlengt of weigert passende arbeid te aanvaarden dan wel in onvoldoende mate tracht arbeid te vinden. Aanvaardt hij echter werk tegen een loon dat duidelijk beneden zijn normale loon ligt, dan kan hij in bepaalde gevallen in aanmerking komen voor een loonsuppletie. De premie voor de wachtgeldverzekering wordt door de bedrijfsvereniging vastgesteld en door de werkgever betaald, die de helft inhoudt op het loon.
De premie voor de werkloosheidsverzekering is 1 % waarvan j voor rekening komt van de werkgever, j voor de werknemer en voor het rijk. De premie wordt berekend over het premieloon.
