m. (-en), tijdelijke staking van de vijandelijkheden door een overeenkomst tussen de oorlogvoerende partijen, waarbij de oorlogstoestand blijft voortbestaan.
De wapenstilstandsovereenkomst wordt gesloten door de militaire bevelhebbers en bevat gewoonlijk, maar niet noodzakelijk, een tijdsbepaling. Het hangt van de staatkundige verhoudingen in ieder betrokken land af of en in welke mate de militaire bevelhebber van de machtiging van zijn regering afhankelijk is. Men onderscheidt wel de algemene wapenstilstand, die alle strijdkrachten omvat en doorgaans aan het aanknopen van vredesonderhandelingen voorafgaat, en de plaatselijke, die voor een beperkt doel gesloten wordt en meestal niet alle strijdkrachten betreft. Een plaatselijke wapenstilstand voor een zeer korte tijd, b.v. tot het begraven van gesneuvelden, wordt wel als wapenschorsing aangeduid.
Schending van de wapenstilstand geeft het recht tot opzegging ervan en zelfs in ernstige gevallen tot het terstond weer opnemen van de wapenen. Degenen die de wapenstilstand schenden, maken zich schuldig aan een oorlogsmisdrijf.
