beweging tot verdediging van de belangen van de Waalse bevolking in België. Reeds eind 19e eeuw werden o.a. te Luik en Brussel Waalse verenigingen opgericht, die zich ten doel stelden de verwezenlijking van de verlangens van de Vlaamse Beweging te verhinderen.
De eis tot bestuurlijke scheiding werd aan Waalse zijde door sommigen reeds vóór de Eerste Wereldoorlog gesteld. Het gold daarbij de beveiliging van een overheersende positie. Sinds de jaren twintig is die Waalse positie verzwakt ten gevolge van de demografische en economische ontwikkeling van Vlaanderen en het verouderen van de Waalse industrie, een verschijnsel dat zich vooral na de Tweede Wereldoorlog aftekende. Toen is sterke ontevredenheid gegroeid over wat men noemde de verwaarlozing van Wallonië door de Belg. regering. In een in 1945 gehouden Waals nationaal congres spraken de meesten zich uit voor aanhechting bij Frankrijk, anderen voor een federaal België, of voor een onafhankelijk Wallonië. Het federalistisch streven van de Walen kreeg vorm in 1961 in de oprichting van de Mouvement Populaire Wallon en in 1968 van het Rassemblement Wallon, dat aanvankelijk electorale successen wist te behalen.
Uit de vrees voor een minderheidspositie van de Walen ontstond het Waalse verzet tegen aanpassing van het aantal parlementaire zetels op basis van het bevolkingscijfer. De grondwetsherziening van 1971 bracht het begin van een mogelijke oplossing.
LITT. F.Schreurs, Contribution à l’histoire du mouvement wallon, 1919—45 (1959); F.Perin, La Belgique au défi (1963); L.Outers, Le divorce Belge (1968); W.Nova, Dossier pour un gouvernement wallon (1970).
