[taliaanse bankier L.Tonti, 1630-95], v. (-s), in het algemeen een vorm van gemeenschappelijk eigendom, waarbij het deel van degenen die het eerst overlijden aan dat van de overlevenden wordt toegevoegd: in het bijzonder een vorm van lening, waarbij het terug te betalen kapitaal en/of de rente worden verdeeld onder de deelnemers die op het tijdstip van verdeling nog in leven zijn.
In de 17e—18e eeuw werden veel overheidsleningen op tontinebasis gesloten. Voor de geldnemer heeft een dergelijke lening het voordeel dat hij slechts een normale rente vergoedt en de hoofdsom niet behoeft terug te betalen, maar anderzijds niet weet hoe lang hij de rente zal moeten betalen. De geldgever weet niet hoe lang hij van de rente zal profiteren, maar de aantrekkelijkheid voor hem ligt in de kans om bij een lang leven een aanzienlijk groter bedrag terug te ontvangen dan met de eigen storting overeenkomt. De tontinelening verwierf geen populariteit, omdat de levensduur van de deelnemers doorgaans werd onderschat, terwijl men voor het kapitaalverlies door een hogere rente dan de normale schadeloos gesteld wilde worden. Een moderne vorm van dit systeem vindt men in de spaarkas.
