Gustav, Duits politicus, *10.5.1878 Berlijn, ♰3.10.1929 Berlijn. Van 1907—12 en van 1914—20 was Stresemann lid van de rijksdag voor de Nationalliberale Partei, sinds 1920 voor de door hem opgerichte Duitse Volkspartei.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij voorstander van Duitse annexaties en een onbeperkte duikbootoorlog en steunde hij de politieke visies van E.Ludendorff. Hij toonde zich na 1918 tegenstander van de →Erfüllungspolitik en steunde de regering-Cuno in haar politiek van passieve tegenstand tegen Frankrijk. Na de mislukking van dit beleid vormde Stresemann zelf een regering (1923), waarin hij tevens de portefeuille van Buitenlandse Zaken beheerde. In 1923 verjoeg hij de socialistisch-communistische regering van Saksen met militair geweld en moest als gevolg daarvan aftreden als kanselier. Hij bleef echter minister van Buitenlandse Zaken. Zijn naam blijft verbonden aan het Verdrag van Locarno, Duitslands toetreding tot de Volkenbond en het Youngplan voor de herstelbetalingen.
In 1926 kreeg hij samen met zijn Franse ambtgenoot A.Briand de Nobelprijs voor de vrede. Uitgave: Schriften, door A.Harttung (1976).LITT. H.A.Turner, Stresemann and the politics of the Weimar Republic (1963): M.O.Maxelon, Stresemann und Frankreich (1972); M.Wallsdorff, Bibliographie G.Stresemann (1972).
