v., systeem van geluidsweergave waarbij de ruimtelijke indruk behouden blijft.
(e) De gebruikelijke wijze van stereofonie bestaat uit het weergeven van geluid over twee afzonderlijke kanalen. Ook kan men bij een opname van b.v. een orkest twee microfoons en afzonderlijke versterkers gebruiken, waarbij de ene microfoon het linkergedeelte van het orkest opvangt en de andere microfoon het rechtergedeelte. Door nu de opnamen elk over een kanaal met eigen luidspreker weer te geven, ontstaat een geluidsindruk van bepaalde breedte, hetgeen een natuurlijker nabootsing geeft van het orkest dan met ➝monofonie verkregen kan worden. De luidsprekers dienen dan wel op een bepaalde afstand opgesteld te zijn. Onvermijdelijk treedt hierbij overspraak op: het linkeroor ontvangt signaal bestemd voor het rechter en omgekeerd. Zuivere richtingsbepaling lukt bij dat systeem dan ook niet, maar het geluidbeeld behoudt een ruimtelijke uitgebreidheid die de natuurlijkheid ten goede komt.
Bij kunsthoofdstereofonie worden de opnamen gemaakt met een kunstluisteraar met microfoons ter plaatse van de oren. Goede resultaten, ook wat betreft de richtingsbepaling, worden bereikt bij weergave met een hoofdtelefoon, ondanks het feit dat het geluidbeeld meedraait met de bewegingen van het hoofd (➝geluidslokalisatie, ➝richtinghoren). De FM-zenders verzorgen een stereo-uitzending, waarbij met één zender zowel stereo als mono wordt gegeven. Bij stereogrammofoonplaten wordt het stereo-effect verkregen door het ene kanaal door de horizontale bewegingen van de afspeelnaald te laten verzorgen en het andere kanaal door de verticale bewegingen. Bij een recorder gebruikt men twee afzonderlijke magneetbandsporen.
