Deel van de aardkorst waar zich sediment kan verzamelen. Alle zeeën, oceanen, meren, delta’s, moerassen en delen van rivierbeddingen, zijn (of waren tijdens hun bestaan) sedimentaire bekkens.
Men onderscheidt stabiele en onstabiele bekkens. Stabiele of epicontinentale bekkens ontstaan door depressies in starre, vrijwel onbeweeglijke delen van de aardkorst. Het sedimentpakket hierin gevormd kan niet dikker zijn dan de oorspronkelijke diepte van de depressie. Zulke bekkens blijken echter weinig voor te komen. Vrijwel alle bekkens hebben een onstabiele oorsprong. De bekendste onstabiele bekkens zijn de geosynclinalen die een dalende beweging kenden tijdens de sedimentaanvoer, waardoor dikke, vrije uniforme sedimentpakketten werden opgehoopt.
Men neemt aan dat deze onstabiele stroken van de aardkorst samenhangen met continentverschuiving, waarbij de oceaanvloer wegduikt onder continenten. Naast de geosynclinalen zijn vele bekkens het gevolg van slenken korstvorming en begrensd door breuken. Voorbeelden hiervan zijn het Noordzeebekken, de Rijndalslenk, de Rhôneslenk en het grootste deel van de Middellandse Zee.
