v., wetenschap die zich bezighoudt met de oudheidkunde van scheepsbouw en scheepvaart, m.n. het reconstrueren en restaureren van oude scheepswerven.
Scheepsarcheologie wordt zowel te land als onder water (maritieme archeologie) beoefend. Vondsten te land zijn mogelijk b.v. uit grafvondsten, m.n. die in 1903 van het Osebergschip, of in droogmakerijen waar de oude zeebodem is drooggevallen (b.v. in de IJsselmeerpolders). In 1955 werd in het veen bij Pesse in de Ned. prov. Drenthe een soort kano van een met vuur uitgeholde boomstam opgegraven. Via de ouderdomsbepaling met behulp van 14C (radioactieve koolstof) en pollenanalyse werd een ouderdom gevonden van ca. 8300 jaar. De boot is te zien in het Provinciaal Museum te Assen.
LITT. G.D. van der Heide, Scheepsarcheologie (1974).
