o. (-tieven), (muziek) een vocale vorm, waarbij in het algemeen het woordaccent gevolgd wordt, zonder dat van een afgeronde melodie gebruik gemaakt wordt.
Het recitatief, waaruit zich het arioso en de aria ontwikkelden, kan worden beschouwd als een tussenvorm van declameren en zingen. Destilo recitativo is ca.1590 voor het eerst toegepast door de Camerata, een groep Florentijnse musici. Later onderscheidde men het recitativo secco (droog), begeleid door korte akkoorden op een clavecimbel en het recitativo accompagnato, begeleid door (strijk)instrumenten. In passies, oratoria en opera’s komen beide voor.
