v., het zoeken en formuleren van een antwoord op een concrete rechtsvraag met behulp van rechtsbronnen (wet, jurisprudentie, gewoonte, traktaat), door systematisch onderzoek van deze rechsbronnen in onderling verband.
Het woord rechtsvinding suggereert dat eenduidige antwoorden altijd gevonden kunnen worden, hetgeen niet het geval is. Recht is, afhankelijk van het rechtsgebied, meer of minder variabel naar tijd en plaats. De strafrechter heeft b.v. veel minder speelruimte bij de vraag of iets een strafbaar feit oplevert dan de burgerlijke rechter bij de vraag of iets een onrechtmatige daad is, maar speelruimte is er bij beiden wel. Zo maakte de strafrechter uit dat elektriciteit een goed is dat weggenomen kan worden, dat telegraafwerken telefoonwerken zijn, en dat hinderlijk voorgaan gelijk is aan hinderlijk volgen. De burgerlijke rechter stelde in 1919, zonder dat de wet dat bepaalt, vast dat een onrechtmatige daad o.a. is een handelen of nalaten in strijd met de zorgvuldigheid die in het maatschappelijk verkeer betaamt ten aanzien van een anders persoon of goed.
