v., tot beroep maken, beroepsdifferentiatie.
Door de professionalisering krijgen werkzaamheden die eens op eenvoudige wijze en met andere activiteiten gecombineerd door iedereen of velen konden worden verricht, een specialistisch karakter. Dit heeft een op zichzelf staande taakvervulling in de vorm van een beroep tot gevolg.
Onder professionalisering wordt in eerste instantie verstaan deze versterking van het beroepsmatig karakter van arbeid door o.a. selectie, scholing, jargonontwikkeling, codevastlegging, verenigingsvormen. Men spreekt echter vooral van professionalisering wanneer het om werkzaamheden gaat die aanvankelijk in de sfeer van amateurisme en vrijwilligheid werden beoefend. Hierdoor wordt de beroepenlijst uitgebreid met functies die eens als nevenfunctie of uit liefhebberij werden verricht. Parallel hieraan verloopt een proces van professionalisering in de sector maatschappelijk werk of welzijnszorg. In het licht van de zich ontplooiende menswetenschappen heeft men, zowel individueel als sociaal gezien meer vraagtekens geplaatst bij situaties die voordien vanuit eenvoudiger, minder verwetenschappelijkte opvattingen werden geïnterpreteerd. Ook worden de nieuwe beroepen door middel van subsidies e.d. door o.a. de overheid financieel gehonoreerd (economisch veilig gesteld). Er zijn nieuwe impulsen gegeven tot training, instructie en opleiding, waardoor de nadrukkelijker en gespecialiseerder aandacht op haar beurt in de richting van verdere verwetenschappelijking en economische veiligstelling wordt gestimuleerd, d.w.z. in de richting van een verdere professionalisering.
