Romeins veldheer, *75 v.C., ♱ (verm.) 35 v.C. Milete; jongere zoon van Pompeius Magnus.
Pompeius vergezelde zijn vader na de nederlaag bij Farsalos (48 v.C.) naar Egypte. Na diens vermoording sloot Pompeius zich bij zijn broer Gnaeus in Spanje aan, maar had geen actief aandeel in de Slag bij Munda (45 v.C.). In de verwarring na Caesars dood (44 v.C.) werd hij door de Senaat in 43 v.C. erkend als vlootcommandant. Toen Pompeius kort daarop door de Lex Pedia buiten de wet werd gesteld, maakte hij een eigenmachtig gebruik van de vloot, veroverde Sicilië, Sardinië en Corsica en hinderde de korentoevoer naar Italië. Dit dwong de triumviri Octavianus, Antonius en Lepidus, tot het Verdrag van Misenum, waarin Pompeius het beheer over Sicilië, Sardinië en Achaia werd toegestaan. In 38 v.C. werd hij echter beschuldigd van verdragschending en Octavianus begon samen met Lepidus een oorlog tegen hem.
In 36 v.C. werd Pompeius’ vloot, na aanvankelijke successen, tenslotte door Agrippa, vlootvoogd onder Octavianus, verslagen bij Naulochus (Sicilië), waarna Pompeius vluchtte naar Klein-Azië. Daar is hij 35 v.C. gevangen genomen en gedood.LITT. M.Hadas, S.Pompeius (1930).
