[Lat. perseverare, in stand blijven], v., volharding, de neiging van bepaalde belevingen, gedachten enz. om in het bewustzijn te blijven of terug te keren (b.v. een melodie).
Het begrip perseveratie stamt uit de psychiatrie, omdat het vele pathologische toestanden typeert. Het werd door G.E.Müller (*1850, ♱1934) ook in de psychologie ingevoerd en is sedertdien o.a. door
N.Ach uitvoerig onderzocht.
Litt. N.Ach e.a., Beiträge zur Lehre von der Perseveranz (1926).
