[Fr.], v.,
1. het passief-zijn; lijdelijkheid;
2. (scheikunde) verschijnsel dat bij sommige metalen onder bepaalde omstandigheden de normale chemische reacties uitblijven.
Passiviteit komt voor bij ijzer, chroom, nikkel, kobalt en aluminium. Bij ijzer ontstaat dit door het te dompelen in kleurloos salpeterzuur (HN03) en daarna met water af te spoelen. Het wordt dan niet meer door verdund HN03 aangetast. Roestvrije stalen zijn ook passief en zijn bedekt met een beschuttend laagje oxide, dat aan de lucht vanzelf ontstaat. Het passiveren van metaaloppervlakken wordt toegepast onder verschillende technische benamingen, zoals bruineren, blauwen, beitsen, eloxal-en aluminietmethode.
