menging van bewoners van verschillende sociale status of leefstijl in een wijk, zodanig dat de wijk als geheel een vrij grote mate van diversiteit kent, terwijl de buurten en woonstructuren binnen die wijk homogener worden naarmate zij kleiner zijn. Het principe van de partiële integratie kan gezien worden als een reactie op het principe van de sociale heterogeniteit.
Deze laatste ging er van uit dat een zo bont mogelijke menging van huishoudens uit alle sociale lagen in een woonbuurt tot voordeel zou strekken van de sociaal en economisch kwetsbare groeperingen. Tevens veronderstelde men dat een grotere mate van onderling begrip en tolerantie tussen die bevolkingscategorieën met divergerende levensgewoonten uit die heterogeniteit zou voortkomen. Bij een sterke menging treden evenwel spanningen op en kan er een verhuisproces op gang komen, waardoor toch een meer homogene situatie ontstaat. Een al te homogene samenstelling kan leiden tot een soort getto. Het principe van partiële integratie vormt een compromis tussen heterogene en homogene wijken.
LITT. F.Grunfeld e.a., De grote stad, bedreigd systeem? (1974).
