o., eigenschap van sommige lichamen dat zij, geplaatst in een magnetisch veld, zelf zeer zwak gemagnetiseerd worden in de richting van dit veld.
Het paramagnetisme staat enerzijds tegenover ferromagnetisme, waarbij hetzelfde effect in zeer sterke mate optreedt, anderzijds tegenover diamagnétisme, waarbij juist magnetisatie optreedt in tegengestelde richting. De oorzaak van het paramagnétisme is het bestaan van permanente magnetische dipoolmomenten. Voor een deel zijn deze afkomstig van de baanbeweging van de elektronen om de atoomkernen, voor een ander deel van de draaibeweging van de elektronen zelf (spin). De magnetische dipolen worden door een magnetisch veld gericht, maar weer door elkaar geschud door de warmtebeweging. De resulterende magnetisatie is omgekeerd evenredig met de absolute temperatuur (wet van Curie). Bij zeer lage temperaturen blijken vele paramagnetische stoffen ferromagnetisch te worden.
In extreem sterke magneetvelden treedt paramagnetische verzadiging op. Alle magnetische momenten zijn dan evenwijdig met het magneetveld gericht en de magnetisatie kan niet verder toenemen. Paramagnetisch zijn o.a. de zouten van elementen uit de groep van de zeldzame aarden. Temperatuuronafhankelijk paramagnetisme komt voor bij sommige metalen, o.a. aluminium en alle alkalimetalen.
