(Sanskriet: Sjukasaptati), een van de populairste en bekendste vertelselverzamelingen uit de Oudindische litteratuur. Het boek bevat de 70 vertellingen van de papegaai.
Het oorspronkelijke werk, waarvan auteur noch tijd van ontstaan bekend zijn, is, als bij andere dergelijke cyclussen, verloren gegaan; er bestaan in vele handschriften onderling zeer afwijkende recensies, voorts bewerkingen en vertalingen. Het werk bestaat uit een raamvertelling. Een wijze papegaai weet door het vertellen van interessante en de nieuwsgierigheid prikkelende verhalen een jonge vrouw, wier man op reis is, er vele nachten van te weerhouden zich naar een minnaar te begeven) en ingelaste vertellingen; de laatste zijn in meerderheid verhalen over echtbreuk en courtisanes.Een Perzische vertaling bestond reeds begin 14e eeuw. Nachssjabi bewerkte de stof in zijn Tutinameh (1329) tot een kunstwerk, dat weer is nagevolgd door Kadiri (vermoedelijk 17e eeuw, Perzisch) en een 15e-eeuwse Turkse bewerking. De Maleise Bajan budiman, die door het raamverhaal met het Indische Papegaaiboek verbonden is, maar door vele afwijkende verhalen, die er in voorkomen, door vermenging met stof uit andere cyclussen, als een buiten de Papegaaicyclus staand werk is te beschouwen, gaat niet op de Tutinameh terug.
