[Lat. opponere, zich tegenover iets of iemand opstellen], v. (-s),
1. tegenstand; in de oppositie oppositie zijn, voeren, tegenstand bieden, tot de tegenpartij behoren;
2. die partij in de volksvertegenwoordiging die zich opstelt tegenover de regerende meerderheid; hij behoort tot de oppositie, tot de overgegaan;
3.(recht) verzet, m.n. tegen een bij verstek gewezen vonnis;
4. (sterrenkunde) de stand van twee hemellichamen, m.n. leden van het planetenstelsel, waarin zij een lengteverschil van 180° hebben;
5.(schaakspel) stelling van beide koningen recht tegenover elkaar: de met drie of vijf velden tussenruimte in plaats van één veld noemt men verre -.
POLITIEK
De oppositie is in het algemeen de benaming van de partijen in een volksvertegenwoordiging die het regeringsbeleid in vele opzichten niet (kunnen) steunen en dienovereenkomstig geen representanten hebben in het kabinet. Oppositie betekent niet een voortdurend tegenstemmen bij alle regeringsvoorstellen, maar vooral in die zaken waarbij principes en/of algemene beleidspunten aan de orde zijn. De kritische functie van de oppositie is één der fundamenten van een parlementaire democratie. De oppositie moet steeds bereid en in staat zijn alternatieven te formuleren en deze eventueel als nieuw kabinet uit te voeren (schaduwkabinet).
STERRENKUNDE
De voornaamste oppositie is die van een van de buitenplaneten of van de planetoïden met de zon: deze hemellichamen culmineren dan te middernacht; hun afstand tot de aarde is zo klein mogelijk en de omstandigheden voor de waarneming zijn zeer gunstig. De binnenplaneten Mercurius en Venus kunnen nooit in oppositie staan. De oppositie van de maan met de zon heet volle maan. Men spreekt ook wel van de oppositie in rechte klimming. In de astrologie is de oppositie een van de voornaamste aspecten,
