ontrouw (handelwijze)

betekenis & definitie

v./m.,

1. handelwijze die met een plicht of een belofte in strijd is; schennis van de trouw: plegen; m.n. gezegd van echtgenoten en geliefden;
2. oneerlijkheid, het tegengestelde van goede trouw; in het beheer van gelden aan de dag leggen.