o., term voor de christelijke Kerk in wording.
(e) Na de hemelvaart van Jezus vormden zijn aanhangers, die zich Nazareeërs noemden, een gemeente in Jeruzalem. Zij bestond uit Hebreeën (Aramees sprekende joden uit Palestina) en hellenisten (Grieks sprekende joden uit de diaspora). Na de dood van de diaken →Stefanus moesten de hellenisten vluchten en stichtten een gemeente in Antiochië. Daar werden ook heidenen opgenomen en ontstond de naam christen. Een succesrijk zendeling van Antiochië was de apostel →Paulus, die het evangelie in Klein-Azie, Griekenland en Rome verkondigde. De voornaamste bron voor deze periode, de Handelingen der Apostelen, richt m.n. de aandacht op Paulus.
Uit andere bronnen is bekend dat ook de gemeente van Jeruzalem zending heeft bedreven, onder de joden van Rome (Petrus), van Egypte en van Mesopotamië (Edessa: →Oerfa). Uit deze laatste is het Syrische christendom voortgekomen; de Syrische christenen spraken Aramees en noemden zich altijd Nazareeërs. Uit het hellenistische christendom van Antiochië is het katholicisme voortgekomen. Soms neemt men de term oerchristendom in een beperkte betekenis en verstaat er alleen de oudste gemeente te Jeruzalem vóór Paulus onder.
LiTT. J.Daniélou, Nouvelle histoire de l’église, I (1963).
