aanduiding voor de economische politiek gevolgd door de Amerikaanse president F.D. Roosevelt in de jaren 1933-40.
De term werd door Roosevelt gelanceerd tijdens de verkiezingscampagne van 1932 waarin hij de lijdelijke reactie van president Hoover op de wereldcrisis kritiseerde. De verkiezingsoverwinning van Roosevelt betekende het einde van de klassieke laissez-faire-politiek in de VS. Hij ging de depressie met monetaire maatregelen (devaluatie, inspuiten van koopkracht) te lijf en trachtte tevens via een aantal nieuwe federale instellingen meer directe greep te krijgen op het economisch leven. De belangrijkste van deze instellingen waren de National Recovery Administration, die in de eerste plaats een concurrentiebeperkende taak had door het stimuleren van samenwerking in diverse bedrijfstakken, en de Agricultural Adjustment Administration, die regulerend optrad in de landbouwproduktie. Na 1935 werd ook aandacht geschonken aan de versterking van de positie van de arbeider. De rechten van de vakbonden werden uitgebreid, en via de Wagner Act kreeg de regering ruime bevoegdheid om in de arbeidsverhoudingen in te grijpen.
Tevens werden enkele sociale wetten van kracht. Vooral van de kant van de grote ondernemers werd heftig tegen deze ‘socialistische’ politiek geageerd, en sommige wetten werden door het Hooggerechtshof onconstitutioneel verklaard. Hieraan kwam een einde nadat Roosevelt een aantal medestanders aan het Hooggerechtshof had toegevoegd.
LITT: W.E.Leuchtenberg, F.D.Roosevelt and the New Deal (1964); F.Braeman (red.), The New Deal (2 dln. 1975).
