keizer van het ROMEINSE RIJK (54-68), *37, ♱(zelfm.) 68; zoon van Cn.Domitius Ahenobarbus en Iulia Agrippina. Nero, die oorspronkelijk Lucius Domitius Ahenobarbus heette, kreeg na het huwelijk van zijn moeder met keizer Claudius de naam Nero Claudius; in 53 huwde hij met Claudius’ dochter Octavia.
Na Claudius’ dood werd Nero door de pretorianen tot keizer uitgeroepen. Aanvankelijk toonde hij zich, onder invloed van de filosoof Seneca, een gematigd heerser. Zijn verhouding met de keizerlijke vrijgelatene Acte bracht verwijdering tussen Nero en Agrippina. Hij liet zijn stiefbroer Brittanicus in 55, zijn moeder in 59 en Octavia in 62 doden, waarna hij de beruchte Poppaea, echtgenote van Otho, huwde. De brand, die in 64 de helft van Rome verwoestte en die wellicht door hemzelf werd gesticht, gebruikte Nero als voorwendsel om de christenen te vervolgen. In 65 werd onder leiding van C.Calpurnius Piso een samenzwering tegen hem gesmeed.
Na de ontdekking daarvan werden Piso en medeplichtigen, onder wie Seneca en Lucanus, gedood. Inmiddels begon Nero op te treden als wagenmenner, toneelspeler en zanger. In 67 maakte hij een tournee door Griekenland, waar hij in Olympia en Delfi optrad. In 68 kwamen de veldheren Iulius Vindex in Gallië en Sculpicius Galba in Spanje tegen hem in opstand. Ook de pretorianen lieten hem in de steek voor Galba. Nero liet zich doden.
Met hem eindigde de Iulisch-Claudische dynastie, begonnen met Augustus. Tijdens de regering van Nero slaagde Corbulo erin Armenië weer aan Rome te onderwerpen, terwijl in Brittannië de opstand van Boudicca door Suetonius Paulinus (61) neergeslagen werd.
LITT. M.A.Levi, Nero e i suoi tempi (1949); B. H.Warmington, Nero, reality and legend (1969); M. Grant, Nero (1970).
