m. (g. mv.), het uitklinken van geluid in een ruimte, nadat de bron heeft opgehouden geluid voort te brengen.
Als in een ruimte een akoestische puls (b.v. een alarmpistoolschot) wordt voortgebracht, dan zal op een willekeurig punt in die ruimte een reeks signalen aankomen (deze worden geregistreerd in een zgn. echogram), eerst het directe geluid, en daarna geluidsgolven die een of meer malen aan de begrenzingen van de ruimte gereflecteerd zijn. De gereflecteerde signalen zijn ten opzichte van het directe geluid vertraagd (door het afstandsverschil) en verzwakt (vooral door absorptie aan de begrenzende oppervlakken). Het aantal reflecties neemt kwadratisch met de tijd toe, waardoor alleen de vroege reflecties in het echogram afzonderlijk waarneembaar zijn; de late vormen een quasi continu verschijnsel (initial time delay gap). De effectieve waarde van de geluidsdruk in dit zgn. galmveld neemt bij benadering exponentieel met de tijd af. Deze geleidelijke afname kan b.v. worden verstoord door een hard reflecterend vlak op relatief grote afstand van de geluidsbron, dat een sterke late reflectie en daarmee een hoorbare echo veroorzaakt (b.v. een harde achterwand in een langwerpige zaal). Het bovenstaande beschrijft ook de nagalm van continu geluid (b.v. muziek), dat opgebouwd gedacht kan worden uit opeenvolgende akoestische pulsen.
De nagalmtijd (symbool T) is gedefinieerd als de tijd waarin de effectieve waarde van de geluidsdruk in het galmveld met een factor 1000 af neemt (d.i. met een daling van het geluidsdrukniveau met 60 dB). De nagalmtijd hangt af van de absorptiecoëfficiënten van de ruimtebegrenzingen (incl. meubilair, publiek e.d.), die op hun beurt weer afhangen van de frequentie van het geluid.
Voor verschillende akoestische doeleinden zijn verschillende nagalmtijden gewenst (tabel). zaalakoestiek.
