Ned. wet van 2.7.1928, Stb. 222, houdende nadere voorschriften ten aanzien van de uitoefening der geneeskunst. In deze wet is het van overheidswege uitgeoefende medische tuchtrecht (het externe medische tuchtrecht) geregeld, van toepassing op artsen, tandartsen, apothekers, verloskundigen, verpleegkundigen en tandheelkundigen.
Klachten kunnen worden ingediend door de rechtstreeks belanghebbende (b.v. de patiënt of diens naaste familie), door de desbetreffende inspecteur van het staatstoezicht op de volksgezondheid of door het bestuur van de organisatie waarbij de aangeklaagde in dienst is of voor het verlenen van de betrokken hulp is ingeschreven. De wettelijke tuchtmaatregelen zijn: waarschuwing, berisping, boete, schorsing of ontzegging van de bevoegdheid. Recht wordt gesproken door de medische tuchtcolleges (medisch tuchtcollege) en in beroep hetzij door het Centraal Medisch Tuchtcollege hetzij door de gerechtshoven (als de maatregel van boete, schorsing of ontzegging is opgelegd, in welke gevallen cassatie bij de Hoge Raad mogelijk is). Gronden waarop een maatregel kan worden opgelegd zijn: vertrouwensondermijning, grove onkunde, nalatigheid waardoor ernstige schade is ontstaan.
Voor België: medisch tuchtrecht.
