[Lat., Wetten der Barbaren], de tussen de 6e-9e eeuw op schrift gestelde Germaanse volksrechten. Deze verzamelnaam stamt uit de tijd van het humanisme.
Optekening door deskundigen (sapientes) van het recht van verscheidene Germaanse stammen vond vooral plaats onder de Frankische koningen, die het christendom in de door hen beheerste gebieden wilden verankeren en die door wetgevende maatregelen vrede en rust in hun rijk wilden bevorderen. De volksrechten vertonen alle het beeld van een nog nauwelijks ontwikkeld privaatrecht en een sterke accentuering van proces- en strafrechtelijke bepalingen. Opvallend zijn de uitgebreide opsommingen van boetetarieven voor uiteenlopende vredeverstorende daden. De Leges Barbarorum waren alleen van toepassing op personen behorende tot het stamverband waarvoor de optekening gold, ongeacht waar zij zich bevonden (personaliteitsbeginsel). Tot de Leges Barbarorum behoren de de Leges Wisigothorum, de Lex Burgundionum, de Lex Salica, deLex Ribuaria, de Leges Alamannorum, de Lex Baiuwariorum, de Lex Saxonum, de Lex Angliorum et Werinorum (Thuringorum), de Notitia vel commemoratio de illa ewa, quae se ad Amorem habet, (Lex Francorum Chamavorum, Ewa Chamavorum), de Lex Frisionum (alle in de reeks Monumenta Germaniae Historiae) en de Angelsaksische wetten (uitg. door F.Liebermann, 1903-16).
LITT. J.Planitz en K.A.Eckhard, Deutsche Rechtsgesch. (3e dr. 1971).
