v. (-en), 1. het beoordelen van kunstwerken; (metonymisch) de gezamenlijke kunstbeoordelaars (e);
2. stuk, geschrift waarin een kunstwerk beoordeeld wordt.
(e) De kunstkritiek tracht normen te vinden volgens welke zij kan oordelen of beoordelen. In hoge mate is zij aan subjectiviteit onderhevig, omdat iedere nieuwe richting in de kunst de geldigheid van tot dan toe vigerende normen problematisch stelt en nieuwe zoekt. De kunstkritiek kwam op toen een markt ontstond die grotere waarde hechtte aan het esthetische dan aan de bruikbaarheid van een werk. De kunsttheoretische geschriften van de Italiaanse renaissance hebben tot in de 18e eeuw de norm bepaald. Kunstkritiek werd een litterair genre, dat zich vooral via de salons van D.Diderot (ca. 1750) verbreidde over heel Europa. Sinds ca. 1850 wordt de litteraire kunstkritiek gevoed door schrijvers en critici die zich avantgardistisch opstellen en daardoor nieuwe kunststromingen pousseren, o.a.
W.Morris: nouveau art; gebroeders De Goncourt: impressionisme; G.Apollinaire en A.Breton: kubisme, surrealisme, dadaïsme. Na de Tweede Wereldoorlog steeg de behoefte aan kunstkritiek door de enorme uitbreiding van de kunstmarkt en het expositiewezen. →kritiek.
