[Gr., verkondiging], o., christelijke theologische term voor de kern van het evangelie.
(e) Het kerygma geldt als de eigenlijke kern van de altijd aan tijd en situatie gebonden verwoording van de bijbelse verkondiging, als het karakteristieke van de evangeliën, maar b.v. ook van het scheppingsverhaal. Kerygmatische theologie onderscheidt zich van de traditionele, meer schoolse theologie door haar nadruk op de concreet-actuele betekenis van het evangelie. De term kerygma richt zich tegen de situatie dat de bijbel gebruikt of bestreden wordt als ware zij een natuurkundeof geschiedenisboek.
LITT. J.M.de Jong, Kerygma (1958).
