[→Gr.], o., gezwel van bindweefsel dat zich in de huid ontwikkelt, hetzij spontaan, hetzij in littekens van voorafgaande letsels.
(e) Keloïd treedt vooral op na verbranding, soms ook na chronische ontsteking, zoals tuberculose en syfilis, of acute, zoals furunkel en acne. Een vers keloïd is rood, rijk aan bloedvaten; een oud is bleek, vaatarm. Sommige rassen neigen tot keloïdvorming, m.n. de negers. De oorzaak is onbekend; genezing komt niet vaak voor en na operatieve verwijdering treedt meestal recidive op, dat men tracht te voorkomen door hierna met röntgen te bestralen. Alvorens tot operatie over te gaan probeert men eerst met injecties met bijnierschorshormoon de bindweefselcellen tot verdwijnen te brengen.
