Sergej, Russisch dichter, *4 oktober 1895 te Konstantinovo (Rjazan), ♱(zelfm.) 27 december 1925 te Leningrad; uit religieus boerenmilieu, gehuwd met o.a. Isadora →Duncan en een kleindochter van Tolstoj.
Jesénin was de voornaamste figuur in de groep van de Boerendichters en de litteraire stroming van het →imaginisme. Zijn sterk lyrische, dikwijls animistische natuurpoëzie is vol folkloristische beelden van het geïdealiseerde primitieve boerendorp. Jesénin begroette enthousiast de Russische revolutie, die hij vereenzelvigde met een nieuw mystiek christendom. De kloof tussen zijn religieuze natuurwereld en het communisme bleek echter niet te overbruggen. Het bracht hem tot drankzucht en uiteindelijk zelfmoord. Zijn afscheidsgedicht schreef hij met eigen bloed. Werken: Inonia (1918; Andersland), Poegatsjov (1922), Strana njegodjajev (1924; Het land der nietsnutten), Pesjnja o velikom pochode (1924; Het lied over de grote veldtocht), Moskva kabatskaja (1924; Het Moskou van de kroegen).
LITT. A.V.Koelinitsj, S.Jesénin (1959); G.McVay, Esenin (1977).
