Estlands schrijver en politicus, *1904 Raäma. Jakobson studeerde economie en medicijnen te Tartu.
Hij schreef romans, novellen en drama’s in naturalistische trant en beeldde bij voorkeur het arbeidersleven en gefrustreerde figuren uit burgerlijke kringen uit. Zijn karakterbeschrijving is soms overdreven romantisch, soms plat volks. Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij het nieuwe regime en de communistische ideologie en werd hij president van de Opperste Raad der sovjetrepubliek Estland. Naast romans schreef Jakobson enkele satirische, anti-Amerikaanse toneelstukken. Werken: romans: Vaeste patuste alev (1927; Stad der arme zondaars), Uus inimene (1938; De nieuwe mens), Tules ja veres (1942; Vuur en bloed), Suremine (1953; Sterven), Vana tamm (1954; De oude eik), Tormisõlmed (1962; De knopen van de storm); toneel: Kaks keri (1948; Twee kampen), Saakalid (1952; Jakhalzen).
