Quintus Horatius Flaccus, Romeins dichter, *65 v.C. Venusia (Apulië), ♱27.11.8 v.C.
Rome. Horatius was de zoon van een vrijgelatene. Hij studeerde o.a. te Athene en debuteerde daarna te Rome met satiren, waarmee hij sterk de aandacht trok. Hij was bevriend met Vergilius en Varus. Zijn weldoener Maecenas schonk hem een landgoed. Horatius stond ook zeer in de gunst bij keizer Augustus.
Deze droeg hem de vervaardiging op van het feestlied voor de spelen van het grote eeuwfeest (17 v.C.), het Carmen saeculare. Bekend zijn van Horatius vier boeken oden (Carmina, liederen), een boek epoden (eigenlijk lambi getiteld), twee boeken satiren (Sermones, gesprekken, waarin, zoals hij zelf zegt, lachend de waarheid gezegd wordt) en twee boeken brieven (Epistulae). Het eerste boek met satiren werd uitgegeven ca. 35 v.C., het tweede met de epoden ca. 30 v.C. Zijn overige boeken verschenen in de periode van 23 — 13 v.C. In zijn tweede boek met brieven behandelde Horatius een aantal esthetische vraagstukken uit de litteratuur. Dit boek wordt dikwijls onder de titel Ars poëtica als een afzonderlijk werk aangehaald.
De inhoud van deze poëzie is van de meest uiteenlopende aard, maar wat het meest uit Horatius werk spreekt, zijn de milde humor en levenswijsheid. Vooral de gedichten die hij op rijpere leeftijd schreef, blinken uit door meesterlijke en zorgvuldig overwogen woorden en verstechniek. Horatius kende de Griekse poëzie door en door en bewerkte vele Griekse geschriften (b.v. van Alkaos en Sapfo). Uitgaven: Les satires, door P.Lejay (1911; herdr. 1966); Odes, épodes et chant séculaire, door F.Plessis (1924; herdr. 1966); Alle gedichten, door R.Heinze, met verklaringen van A.Kiessling, later herzien door W. Kroll en E.Burck (laatste dr. 1961-67).LITT. S.Commager, The odes of Horace (1962); C. O.Brink, Horace on poetry (1963); H.L.W.Nelson (red.), Horace (1965); K.J.Reckford, Horace (1969); G.Williams, Horace (1972); C.D.N.Costa, Horace (1973).
