o. (-raten), toestel dat slechthorenden gebruiken om beter te kunnen horen.
(e) Reeds lang trachtte men door apparaten die het geluid versterken slechthorendheid te verhelpen. Voorbeelden hiervan zijn: Parijse hoorns, de pollepels van Guige en van Siebermann. Het hoorapparaat maakte vooral opgang toen de elektronika zover gevorderd was, dat zij in een klein apparaat een geluidsversterking van goede kwaliteit, aangepast aan de individuele eisen van de slechthorende kon leveren. Een dergelijk apparaat bestaat uit een microfoon, die het geluid opvangt, een versterker en een telefoon, deze laatste meestal in het oor gedragen. Het gebruik van transistors stimuleerde de ontwikkeling andermaal: de toestellen konden nog kleiner worden en het stroomverbruik uit de batterijen werd veel kleiner. Deze ontwikkeling schiep de mogelijkheid voor hoorbrillen, uiterlijk een gewone bril, die in de haken bij het oor het hoorapparaat bevat, en kunstoren, kleine toestellen, die vrijwel onzichtbaar achter de oorschelpen gedragen kunnen worden of zelfs in de uitwendige gehoorgang passen. Toch zal men bij ernstige slechthorendheid nog steeds de hoorapparaten van traditionele vorm moeten gebruiken.
In het algemeen kunnen slechthorenden met een middenooraandoening beter geholpen worden dan degenen die aan een binnenooraandoening lijden (→presbyacusis). Ook blijft er nog steeds een groep slechthorenden over die met geen enkel apparaat zijn te helpen. Naast de apparaten met een normale telefoon (waarbij het geluid via de lucht het trommelvlies bereikt) brengt men ook apparaten berustend op →beengeleiding in de handel. Deze zijn o.a. voor mensen met looporen.
Het aanpassen van een hoorapparaat vereist grote deskundigheid, daar het karakter van de geluidsversterking (b.v. het relatief meer of minder versterken van hoge of lage tonen, het instellen van de maximumversterking) nauwkeurig aan het individuele gehoor moet worden aangepast. →audiogram.
